SAMIR

I.

SAMIR

Hebr. Gap desc: Hebrew vermis est, cuius opera Hebraei fabulantur Mosen Ephodi gemmas, ac utrasque Legis tabulas, et Salomonem Templi lapides aptâsse ac expolivisse. Quam vis enim hordei granum mole corporis non excesserit, viribus tamen ita polluisse dicunt, ut solô tactu montes dissilire cogerentut et durissimi lapides levi conatu ab eo fuerint diffissi et dedolati. Hunc in Pirke Aboth Deus creâsse legitur res decem vesperâ Sabbathi, in quibus etiam hic vermis. Quomodo is Mosi innotuerit, Hebraei non multum quaerunt. Sed eundem ut Salomoni sistant, in Templi lapidibus poliendis ac dedolandis illi inserviturum, nullum lapidem non movent. Sunt qui allatum fuisse asserant ab Asmodaeo Rege Daemonum. Alii malunt, Salomonem misisse ad upupae nidum, in quo pullos repertos cum vitro includi iussisset, mater, ab eorum accessu se prohiberi non ferens, attulit, inquiunt, vermem samir, cuius solo attactu vitrum illud dissiliit ac confractum est: ut alias eorum nugas omittam. Pro samir, Barbari Scriptores habent Thamur, inter quos Vincentius Bellovac. upupae strurhionem substituens, totam fabulam ita adornat, Doctrinalis sui l. 16. c. 123. Thamur dicitur vermis Salomonis. Nam Salomon, cum marmor Parium ad aedificationem Templi de remotis partibus convehi praecepisset, conscius prohibitionis Legis, quae vetuit altaris aedificandi lapides ferro incidi, quaesivit experimentum in vermibus, quod ars humana nescivit. Nam pullum struthionis in vitreo vase reciusit, quem cum videret struthio et habere nequiret, naturaliter agnitam artem attentans, ad desertum cucurrit, rediensque vermiculum tulit, cuius sanguine vitrum linivit, et confractum est sicque fetum eripuit. Quod videns Salomo hôc experimentô, côdem genere vermis in incisione durissimi marmoris usus est et effectum est consequutus: Addunt Hebraei, usque ad primi Templi desolationem, cum postea in arca plumbea a Iudaeis summô studiô, rebus mollibus illi substratis et copiâ furfurum ei abunde subministrata servatum, vastatô postmodum Sanctuario una, magno scil. Reip. damnô, interiisse etc. Fons erroris hic, quod habetur 1. rEgum c. 6. v. 7. Salomonis Templum ex lapidibus inregris, prout advecti fuerant, sic fuisse aedificatum, ut in eo construendo nulli mallei, aut securis, aut instrumenta ferrea adhibita fuerint; Gemaristae in Sota sic accipitun, ac si simpliciter negetur, Templi lapides ullô ferrô fuisse fissos, aut dedolatos. Itaque alrud iis erat confingendum. Et commodum occutrit samir, quem lapide fortiorem fuisse, post vetustiores Hebraeos, colligit R. Salomo, ex his Ezechielis c. 3. v. 9 ut smait, rupe fortior est. Ita enim ille accipit, cum verba longe aliter sonent. Nec enim Samir rupi, sed utrique confertur, imo praefertur, Prophetae frons, tamquam utroque fortior. Similem τῷ samir, inquit Dominus Prophetae, firmiorem rupe constitui frontem tuam. Praererea, ibi samir, non est vermis, sed lapidis genus durissimum, ut Ierem. c. 17. v. 1. et Zachariae c. 7. v. 12. Plerique adamantem putant. Sed Bocharto samir est smiris, lapis tam durus, ut eô gemmarii ad gemmas expoliendas utantur. In quem usum etiam a Veteribus adhibitus est, contra quam sentit Cardanus. Dioscorides l. 5. Σμίρις λίθος ἐςτὶν ᾗ τὰς ψήφους οἱ δακτυλιογλύφοι σμήχουσι etc. Verum de hoc lapide dicemus infra. De coetero, cur fingatur upupa hunc vermem Salomoni attulisse, docerr idem Bochartus c. de Upupa; et in graecis quoque Scriptoribus legitur, upupam, non quidem vermis virtute,

sed vi cuiusdam herbae, obstantia persringere et pullos suos alicubi inclusos in libertatem asserete consuevisse. Vide omnino eum Hicroz. Part. poster. l. 6. c. 12.

II.

SAMIR

civitas in tribu Iuda in montanis Ephraim, Ios. c. 15 v. 48. Nomen viri, 1. Paral. c. 24. v. 24.